ADHoeDan

15.08.2022

Ontvriendschappen

Mijn vorige blog over Normaal c.q. Kuddegedrag c.q. Sociaal Gewenst Gedrag heeft mij er toe gezet om een soort van vervolg te schrijven. Ik gaf aan dat ik mijn eigen normaal heb gecreëerd, een veilige bubbel waarin ik kan en mag zijn wie ik ben en dat voelt heerlijk! Toch moet ik even schuldgevoel van mij afschrijven. Een schuldgevoel dat voor velen meer dan herkenbaar is en ik noem het Ontvriendschappen.

We weten natuurlijk allemaal hoe we iemand online kunnen ontvrienden, maar ik schijn een natuurtalent te zijn als het gaat om Ontvriendschappen. Weet je niet hoe je dat moet doen? Het is heel simpel:
• Leer nieuwe mensen kennen. Dit kunnen buren, collega’s en/of verloren familieleden zijn;
• Wissel telefoonnummers en mailadressen uit;
• Spreek een paar keer wat af;
• Bel, app en/of mail tussendoor wat over en weer;
• Ga in negeermodus;
• Lees de appjes die je vervolgens krijgt;
• Reageer niet;
• De appjes die daarop volgen laat je ongelezen staan.

Zo. Dat was best makkelijk hè? Als je mij bent dan gaat het gewoon vanzelf en is het niet eens een bewuste actie. Soms baal ik er wel eens van dat ik goed ben in het leggen van sociale contacten. Anderen kunnen blijkbaar niet om mijn sprankelende persoonlijkheid heen en dat maakt het voor mij heel erg lastig. Het aangaan van vriendschappen brengt verplichtingen met zich mee. Ik weet het, het woord ‘verplichtingen’ voelt wat zwaar, maar zo ervaar ik het wel. Het voelt als moeten om een vriendschap te onderhouden. En de vaste lezer weet het inmiddels wel: ik doe bij voorkeur geen dingen waar ik geen zin in heb.

Voor anderen is het heel normaal tijd uit te trekken om te bellen, appen of af te spreken. Die kunnen dus met een kop thee in een hoekje van de bank kruipen en dan de hele avond besteden aan bellen en appen. Hoe dan?!
Ja, ik kan ook best wel een uurtje bijkletsen en ik kan ook wel appjes beantwoorden. Maar het gebeurt niet. Ik begrijp dan ook volledig dat mensen op een gegeven moment afhaken. Ik zou het kunnen wegwuiven en kunnen zeggen dat ik nou eenmaal zo ben, maar dat is te makkelijk. Daarnaast wil ik het ook echt niet als excuus gebruiken. Ben ik raar als ik zeg dat ik er geen behoefte aan heb? Of strookt dat niet dat ik bij vlagen wel eens een vriend/vriendin mis?
Iedereen schijnt het tegenwoordig druk te hebben het ontbreekt deze en gene tegenwoordig gewoon aan tijd. Sociale tijd wel te verstaan. Alles moet tegenwoordig worden gepland, het spontane kopje bijkletsthee is aan het verdwijnen.  Want op maandag is er geitenyoga, dinsdag de keramiekclub, woensdag naar de sportschool voor een lesje bumba (pumba of zumba, whatever), donderdag is om de week een avondje voor zichzelf en op vrijdag begint het overvolle sociale weekend met verjaardagen, babyshowers en een verplicht bezoekje aan de (schoon)ouders.

Fysiek afspreken ter zijde, appjes daadwerkelijk beantwoorden is gewoon een hele andere tak van sport. En dan is het ook nog een keer zo dat als ik appjes onbeantwoord laat, de drempel elke week steeds hoger wordt om alsnog te reageren, de schaamte is te groot.  Tuurlijk is het wel zo dat echte vrienden het snappen dat ik niet reageer, dat ze mij nemen zoals ik ben. Dan nog hoeft het geen eenrichtingsverkeer te zijn.  Via deze weg: sorry lieve vrienden en vriendinnen! Sorry dat ik vaker afwezig ben dan ik zou moeten zijn. En geef mij vooral een (digitale) schop onder m’n hol mocht je mij weer eens spreken!