ADHoeDan

11.01.2022

De Perfecte Relatie - deel 1

Voor de verandering plaats ik mijn schrijfsels weer eens in compleet willekeurige volgorde. De naam Edwin kwam al een paar keer voorbij en de oplettende lezer heeft al opgemerkt dat dit mijn echtgenoot betreft. Omdat hij vaker voor zal komen in mijn schrijfsels zal ik jullie een kijkje geven in onze relatie-keuken: hoe deze tot stand is gekomen en waarom ik oprecht kan zeggen dat ik mijn enige en perfect passende deksel heb gevonden. Een tweeluik.

In december 2020 schreef ik een blog over mijn vorige relatie, waarom ik daar een eind aan heb gemaakt en wat voor man dan wel bij mij zou passen. Laten we eerlijk zijn, relaties kan je ADHD-gezien vergelijken met hobby’s en werk; de doorsnee ADHD’er gaat zich na verloop van tijd gruwelijk vervelen en zal dan altijd op zoek gaan naar iets nieuws en spannends.

Toen ik in mei 2020 (weer eens) van baan wisselde was dat midden in het corona tijdperk en dan is het gewoon ronduit vervelend als je digitaal moet worden ingewerkt. Knap waardeloos, ik hoef dat denk ik ook niet toe te lichten. Gelukkig kon ik 2x per week naar kantoor, dat maakte het een stuk prettiger. Het leuke was ook dat het een vast clubje collega’s was die op dezelfde dagen aanwezig waren.
Na een negeerperiode van 3 weken kwam Edwin tegenover mij te zitten en we raakten aan de praat. Eerst over werk, dagelijkse dingen, tussendoor wat grappen en grollen en wat ander ‘geneuzel’. Het werd een feest van herkenning. Ik weet nog goed dat ik op een gegeven moment tegen een andere collega zei: “Slapen? Dat vind ik nou echt zonde van mijn tijd!’’ en vervolgens zie ik een paar twinkelende oogjes boven het beeldscherm verschijnen. Edwin gaf aan dat hij dat dus ook vond en snapte andere mensen niet die tot laat in de ochtend kunnen slapen.
Eigenlijk als vanzelf werden de gesprekken vertrouwelijker, sterker nog, Edwin straalde zoveel rust en vertrouwen uit dat ik in no time mijn hele rugzak leeg kieperde. Ik liet niets achterwege, ik vertelde zelfs dingen die niemand weet. En ondanks dat ik mij soms schaamde voor de dingen die zijn gebeurd gaf Edwin geen krimp. Hij verblikte of verbloosde niet. Hij vind namelijk dat je iemand niet mag beoordelen op een verleden.

De gesprekken bleven doorgaan, niet alleen als we op kantoor waren, maar ook digitaal. We groeiden steeds dichter naar elkaar toe. Op een dag waren we tegelijk aan het opruimen, klaar met de werkdag. Ik heb er nog wel eens een handje van om bij diverse collega’s nog even te blijven hangen en zo stond ik ook nog bij de dames van de receptie toen Edwin op de lift stond te wachten. En daar was dé blik, of zoals wij het noemen: de blikseminslag. We wisten tegelijk dat wij het voor elkaar zijn. Terwijl Edwin de lift in stapte en ik de deuren dicht zag gaan voelde ik een soort paniek opkomen, ik moest en zou achter hem aan! Ik raffelde mijn gesprek af en ging snel achter hem aan. Eenmaal buiten liep ik als een kip zonder kop rond, ik had eigenlijk geen idee waar hij zijn auto parkeerde en welke kant hij vervolgens op zou gaan. Ik besefte dat hij al weg was en teleurgesteld liep ik richting het station.

- Wordt vervolgd -