ADHoeDan

12.01.2022

De Perfecte Relatie - deel 2

- Het Vervolg -

Terwijl ik voorzichtig een stapje vooruit zette, deed hij een stap naar achter. Ik was direct in opperste staat van verwarring. Waarom een stap achteruit? In mijn hoofd speelden alle dagdromerijtjes zich nog een keer af. We zouden elkaar toch lachend én huilend in de armen vallen als we voor het eerst iets zouden afspreken? Toch was daar aarzelend de eerste kus en tegelijkertijd de bevestiging dat wij bij elkaar horen. Oké, een beetje cheesy, maar soms weet je het. En ja, ik heb vaker gezegd dat iemand ‘de ware’ is, dit voelde toch echt anders. Dat gevoel is niet uit te leggen al heb ik het wel duizend keer geprobeerd.

Geheime afspraakjes en vele gesprekken volgenden, hoe moesten we verder? Allebei in een relatie/huwelijk en we waren collega’s van elkaar. Om niet teveel in detail te treden: het kwam goed.

Tegelijkertijd met het besef dat het allemaal goed ging komen was er ook nog de onzekerheid. Elk moment verwachtte ik Ralph Inbar (je weet wel, die van Bananasplit) die kwam vertellen dat het allemaal een grote grap was. Ik snapte gewoon niet dat zo’n fantastische man bij mij wil zijn en de rest van zijn leven met mij wil doorbrengen. De vraag die bij ons allebei heerste: Hoe Dan? Het enige juiste antwoord is dat het niet uitmaakt. Het is zoals het is. Bij Edwin was er zo ongeveer dezelfde onzekerheid en dat zorgde er dan weer voor dat ik dat ik nog meer in verwarring raakte.

Zonder dat ik het hoefde te vragen ging hij zich verdiepen in ADHD, wat het precies inhoudt en wat voor impact het heeft. Niet alleen op mij of op hem, maar ook op onze relatie. Zo heb ik vrij snel uitgesproken dat ik geen Huishoudelijk Werk verricht (tenzij uiterst noodzakelijk). Het enige dat Edwin deed was zijn schouders ophalen en zei: “Daar kunnen we toch iemand voor inhuren?” In vorige relaties is Het Huishouden altijd een issue geweest en werd er altijd gedacht dat het wel ‘mee zou vallen’. Uiteindelijk bleek dan dat het niet meeviel. Ik doe echt niets in huis (nou ja, tenzij…), helemaal niets. Edwin accepteert dat.

(N.B.: het schrijfsel over Het Huishouden is al in de maak, geen paniek!)

Mijn onzekerheid bleef nog even aanhouden. Ik weet inmiddels wie ik ben, welke impact ADHD op mij heeft. Elke dag weer vroeg ik mij af of Edwin het wel vol zou kunnen houden. Was er genoeg liefde, respect en vertrouwen voor al mijn hersenspinsels, mijn verleden, drukdoenerij, impulsiviteit chaos en het ongestructureerde leven? Inmiddels kan ik volmondig ‘ja’ zeggen! Ik mag fouten maken, ik kan en mag alles zeggen en hoef niets te verbergen. Ik hoef uit schaamte niets weg te moffelen of gewenst gedrag te vertonen. Edwin accepteert mij zoals ik ben met alles erop en eraan, geen twijfel mogelijk. Andersom geldt dat natuurlijk ook. Omdat we allebei onszelf mogen en kunnen zijn hebben we ook officieel ‘ja’ tegen elkaar gezegd, op 20 mei 2021 in de Brandaris op Terschelling. Trouwringen? Daar doen we dus niet aan, dat is saai, dus hebben we een heuse trouwtattoo!

Hoe onwijs tof is het als je compleet jezelf mag en kan zijn van je partner, dus zonder voorwaarden? Laat ik het zo zeggen: vanavond slapen we in ons BuitenNest 😊