ADHoeDan

08.02.2022

De Financiën (de ultieme horror)

Een paar weken geleden schreef ik over Het Huishouden (de horror) en eigenlijk wilde ik het in dat schrijfsel ook hebben over De Financiën (de ultieme horror). Dat werd zo’n lang verhaal dat de gemiddelde lezer c.q. ADHD’er echt zou afhaken. Van uitstel komt doorgaans afstel, maar dit onderwerp wil ik toch graag delen.

Het is algemeen bekend dat er een soort taboe rust op De Financiën. Niet alleen houdt men graag voor zichzelf hoeveel er elke maand wordt binnen geharkt, ook op andere vragen rondom De Financiën blijft het vaak angstvallig stil. Ik ken werkelijk niemand die in geuren en kleuren vertelt over bijvoorbeeld ontvangen aanmaningen en schulden, want je moet je er blijkbaar voor schamen. Ergens snap ik dat natuurlijk wel, het is privé en in principe gaat het niemand aan. Die schaamte komt ook voort uit het vooroordeel dat het hebben van schulden ‘je eigen schuld is’ en dat je niet met geld om kan gaan. Voor de goede orde: ik kan per definitie niet met geld omgaan, heb in beide handen flinke kraters en ik wil best tot in detail vertellen hoe wij er financieel voor staan. Dit is natuurlijk verre van interessant en slaapverwekkend.
Verder kom ik er eerlijk voor uit dat ik een x aantal jaar geleden uit een heel diep donkerrood negatief saldo ben geklommen. Ondanks dat ik daar wel van heb geleerd, gaat het zo hier en daar nog wel eens mis; een herinnering van het een of ander inclusief administratiekosten komt nog wel eens voorbij. Vroeger (eigenlijk nog niet zo heel lang geleden) stopte ik dat soort brieven weg tussen de enorme stapel ongeopende post of versnipperde ik de brief ongelezen. Niet alleen moffelde ik het bewijs weg van mijn onkunde en impulsief gedrag, ik verzweeg het. Als ik er niets over zei en er geen bewijs was dan bestond het in mijn beleving ook niet. Daarnaast ben ik altijd bang geweest voor de reactie en boze woorden die ik kon verwachten. Het besef dat ik het met het verzwijgen alleen maar erger maakte was er toen niet. Ik was er destijds van overtuigd dat ik voor de buitenwereld moest laten zien dat het goed met mij ging en dat alle zaakjes op orde waren. Dat heb ik inmiddels echt geleerd: ik hoef mij niet beter of anders voor te doen. Ik ben wie ik ben en dat accepteer ik volledig. Terwijl ik dit typ komt er dan toch nog wat oud zeer naar boven en hou ik het niet helemaal droog, want eigenlijk ben ik jarenlang niet geweest wie ik had moeten en willen zijn en werd er ook door anderen niet geaccepteerd wie ik daadwerkelijk ben. Ik gedroeg mij zoals ik dacht dat het zou moeten. Of nee, eigenlijk ook niet echt. Voor nu laat ik het er even bij, ik kom er in een later schrijfsel vast nog wel op terug.

“Als je echt wil en je best doet dan kan je echt wel leren om met geld om te gaan.”
Zo’n overheerlijke dooddoener waar ik niks mee kan. Sterker nog, ik wil daar niets mee. Ik heb besloten mij niet te bemoeien met De Financiën, voor zover dat kan. Ik moet helaas wel eens ergens naar kijken of een betaling verrichten en daardoor ontkom ik er niet aan. Na hevig met mij mijzelf in conclaaf te zijn geweest kom ik tot de conclusie dat acceptatie de enige mogelijkheid is. En als je los laat heb je 2 handen vrij.
In Huize van Elleswijk komt dat op het volgende neer: nagenoeg alles, inclusief sparen, wordt automatisch afgeschreven en als ik nog kan pinnen ben ik tevreden. Alleen als het echt moet of als ik mijn nieuwsgierigheid niet kan bedwingen open ik de bankieren app om te kijken hoe de vlag erbij hangt (en of er nog een impulsieve aankoop mogelijk is). Edwin mag dan wel de Financiële Man zijn in ons huishouden, hij vertelt mij echt niet wat ik al dan niet moet laten. Hij laat mij fouten maken en het mooie is dat ik ze mag, kan en wil toegeven. Tuurlijk is hij af en toe wel even teleurgesteld, maar we lossen het op, samen. Daarnaast trapt hij af en toe op mijn rem en laat hij mij zelf nadenken of ik een bepaalde aankoop doe. Hij behandelt mij als een volwassene, ook al gedraag ik mij af en toe niet zo… 😉