ADHoeDan

27.06.2022

Normaal = Kuddegedrag = Sociaal Gewenst Gedrag

“Doe eens normaal.”

Wat is normaal? Wie bepaalt dat? Ben je met een ‘labeltje’ sowieso niet normaal? Wie heeft deze onzin bedacht? Zoveel vragen en teveel verschillende antwoorden.

Mijn conclusie is dat iedereen zelf bepaalt wat normaal is. 

#EindeSchrijfsel

#Grapje

#Leesvooralverder

#Normaal=gemiddeld

In theorie: normaal (‘volgens de regel’) is vastgesteld door de massa (de norm) en hoe je bent opgevoed (normen en waarden). In gedachten zie ik ergens in het jaar kruik een invloedrijke man op een dorpsplein staan die verkondigt dat het normaal is om voortaan ’s avonds om 18.00 uur warm te eten, kuddegedrag volgt. Dat wij mensen kuddegedrag vertonen is logisch; we plaatsen invloedrijke personen op een voetstuk en nemen alles wat deze persoon zegt aan als zijnde de waarheid. Ik denk ook dat het een stukje gemakzucht en veiligheid is, als we de rest maar volgen dan hoeven we zelf niets te beslissen, vallen we niet op en hoeven we de verantwoordelijkheid ook niet te dragen.

Kuddegedrag kan je ook zien als Sociaal Gewenst Gedrag en daar wil ik het graag even over hebben. In mijn optiek is het vertonen van voornoemd Gedrag heel soms nodig, maar dan ook echt heel soms. Ter voorbeeld: het liefst doe ik in mijn blote kont boodschappen, ik kan mij echter voorstellen dat dit niet echt gewenst is en daarmee ook niet normaal. Tenzij we natuurlijk vanaf nu met elkaar afspreken dat bloot de norm is en dat kleren afwijkend zijn. Maar dat zou vandaag de dag niet haalbaar zijn, al vind ik het een interessante discussie. Ik wijk af, dus even terug naar het hoofdonderwerp.

Als ik een lijstje zou delen met mijn ‘normaal’ dan denk ik dat men mij zou bestempelen als gek en compleet van het pad af. Dat vul ik in, het is niet per se een waarheid. Mijn aanname is gebaseerd op reacties van anderen als ik iets over mijzelf vertel of wat ik heb meegemaakt. Ik heb immers mijn eigen normaal vastgesteld en dat wijkt hier en daar af van de massa.

Niet op alles wat ik vertel over mijzelf of over mijn leven wordt negatief gereageerd. Integendeel, het levert soms hele interessante gesprekken op. Ter voorbeeld: Edwin en ik slapen het hele jaar door buiten, in ons Buitennest. Als ik dat vertel, en dat doe ik graag gelet op de vele voordelen, wordt dat niet door iedereen gek, raar of abnormaal gevonden. Buiten de waarom-vraag, praktische vragen en of we toch binnen slapen als het regent of vriest, zijn er ook vragen die men wel wil stellen maar het dan toch niet doet/durft. Hierbij in ieder geval het antwoord op een van die vragen: naakt. Altijd.
Overigens is buiten slapen de oplossing voor iedereen met slaapproblemen en daar ga ik wellicht nog een keer aandacht aan besteden.

Terug naar Kuddegedrag. Als je je lekker voelt bij Kuddegedrag en/of Sociaal Gewenst dan is dat prima natuurlijk, daar heb ik niets over te zeggen. Maar als je voornoemd gedrag vertoont omdat je denkt dat het zo hoort of als je daardoor ‘normaal’ lijkt? Dan lieg je dus. Niet alleen tegen de rest, met name tegen jezelf. Je ontneemt jezelf dat je mag zijn wie je wil zijn, wie je daadwerkelijk bent. Ik ben het levende voorbeeld. 30 jaar lang ben ik aan het pleasen geweest, te vaak heb ik sorry gezegd en verantwoordelijkheid genomen terwijl dat niet hoefde. Ik heb mijzelf regelmatig weggecijferd in de hoop dat men mij bijvoorbeeld aardig zou vinden. Ook ik ben klakkeloos meegegaan in de kudde, wilde vooral niet opvallen. Doen wat mij werd verteld (de ander zijn wil is wet) en vooral nergens tegenin gaan. Als er dan onverhoopt toch ruzie ontstond om welke reden dan ook dan schoot ik in de  bevries- en vluchtstand. Daarna nam ik doorgaans de schuld op mij en zei weer ‘sorry’ zei. Met die ‘sorry’ conformeerde ik mij aan de ander zodat ik weer in de pas liep. Volg je het nog? Het komt erop neer dat ik heb geprobeerd mij te conformeren aan Kuddegedrag c.q. Sociaal Gewenst Gedrag. Waar het mij heeft gebracht? Ik leef mijn leven zoals ik dat wil en wat een ander daarvan vindt dat interesseert mij totaal niet meer. Tuurlijk besef ik heel goed dat alle aangeleerde mechanismen, opgekropte woede en het verdriet niet zo ineens verdwijnen. Daar heb ik sinds kort hulp bij in de vorm van een psychotherapeut. Daarover later wellicht meer.

Ik merk dat ik nog wel even door kan schrijven over normaal, Kuddegedrag en Sociaal Gewenst Gedrag. Iets met een vervolg… Maar ik beloof niks!

Om als laatste nog even terug te komen op de eerste alinea:
Ook ik heb dus wel eens gehoord dat ik normaal moet doen. Ik ben toch normaal? Ja! Ik ben hartstikke normaal, want ik bepaal dat immers zelf.